کتاب چون رود جاری باش (پائولو کوئیلو)

تأملاتی بر یازدهم سپتامبر سال 2001

حالا که چند سال از واقعه گذشته، می‌توانم درباره اش بنویسم.

آن موقع چیزی درباره اش ننوشتم تا هر کس به شیوه ی خود به عواقب آن بیندیشد.

همیشه دشوار است پذیرفتن اینکه فاجعه می‌تواند به شکلی، نتایج مثبتی هم داشته باشد.

آن موقع که با وحشت صحنه ای را نگاه می‌کردیم که به برشی ازیک فیلم علمی‌تخیلی می‌مانست.

به آن سقوط و فرو ریختن دو برج که هزاران نفر را همراه خود پایین کشیدند، دو واکنش فوری داشتیم:

نخست، احساس ناتوانی و وحشت در برابر آنچه رخ می‌داد؛

و دوم، این احساس که جهان دیگر هرگز مثل قبل نخواهد بود.

اعتقاد دارم که فاجعه، زندگی هر انسانی را در مقطعی لمس می‌کند.

فاجعه می‌تواند نابودی یک شهر باشد یا مرگ یک کودک، اتهامی‌بی اساس یا بیماری ای که بی هشدار بروز می‌کند و ناتوانی مادام العمر به بار می‌آورد.

زندگی خطری دائم است و هر کس این حقیقت را از یاد ببرد، آماده ی چالش‌هایی نخواهد بود که سرنوشت برایش ذخیره کرده است.

هرگاه با آن رنج اجتناب ناپذیر مواجه شویم، مجبور می‌شویم به خود فشار بیاوریم تا معنایی برای آن واقعه بیابیم، بر ترس خود غلبه کنیم و فرایند بازسازی را از سر بگیریم.

وقتی با رنج و ناامنی روبه رو می‌شویم، نخست باید آن را همان طور که هست بپذیریم.

نمی‌توانیم طوری با این احساسات برخورد کنیم که انگار هیچ ربطی به ما ندارد، یا آن‌ها را به تنبیهی مبدل کنیم که احساس ابدی گناه ما را ارضا می‌کند.